कॉल गर्ल (एक भय कथा )

*काॅलगर्ल*

*(भाग १)*

ती घटना दोन दिवसांपूर्वी घडून गेली होती पण यश अजूनही त्यातून सावरला नव्हता. जगात घडणाऱ्या प्रत्येक गोष्टीमागे विज्ञान आहे यावर त्याचा ठाम विश्वास होता. पण त्याच विश्वासाला धुडकावून लावणारी घटना यशने अनुभवली होती. त्याचं वैज्ञानिक मन ते स्वीकारायला तयार नव्हतं पण ती घटना डोळ्यादेखत घडल्याने तो पुरता घाबरला होता.
यश प्रधान, मुळचा मुंबईचा, पेट्रोकेमिकल इंजिनिअर, IIT मद्रासचा post graduate गोल्ड मेडलीस्ट स्टूडंट, अमेरिकेतील एका मोठ्या पेट्रोलीअम कंपनीत campus selection झालेलं, भरभक्कम package, पंधरा महिने भारतात जॉब करावा लागणार होता आणि त्या performance वर अमेरिकेत परमनंट जॉबची ऑफर होती. भारत सरकारला कोकणातील ‘सावरी’ गावाजवळ समुद्रात नैसर्गिक तेलाचे साठे सापडले होते. ते तेल वापरायोग्य आहे की नाही याची टेस्टिंग यशची कंपनी करत होती, यशची तिथेच appointment झाली होती. रोज खोल समुद्रात जाऊन तेलाचे samples आणायचे, त्यांच्या वेगवेगळ्या टेस्ट घेऊन results maintain करावे लागायचे. सोबत काही चायनीज experts आणि आजूबाजूच्या गावातील हेल्पर असायचे. काम सुरु होऊन तीन महिने झाले होते. बाकी सगळं सुरळीत चालू होतं पण एक अडचण होती.
‘सावरी’ म्हणजे समुद्राच्या कुशीत वसलेलं छोटंसं गाव. जेमतेम दोन तीन हजार वस्तीचं. गावात राहण्यासाठी हॉटेल सोडाच पण साधं लॉजही नव्हतं. सावरीपासून जवळचं शहर होतं रत्नागिरी, तेही चाळीस किलोमीटर दूर होतं. वाटेत घनदाट जंगल, अन रस्ता म्हणजे फक्त पायवाटच होती. गावात भाड्याने राहण्यासाठी घरं तर होती पण बॅचलरला जागा द्यायला कुणी तयार नव्हतं. त्यामुळे यशला रोज रात्री त्या अवघड रस्त्याने एकटंच गाडी चालवत रत्नागिरीला जावं लागायचं. रस्ता अवघड असल्याने जिप्सीशिवाय पर्याय नव्हता. तसं कंपनीने चायनीज लोकांसाठी कंटेनरची घरे बनवून दिली होती पण यशला त्या पत्र्याच्या डब्यात नकोसं व्हायचं. त्यात त्या चायनीज लोकांचं जेवण म्हणजे चमत्कारच असायचा. रोज काहीतरी चित्रविचित्र पदार्थ बनवण्याची त्यांच्यात चढाओढ असायची. यशला ते सगळं बघून किळस यायची. त्यमुळे तो रोज सावरी ते रत्नागरी ये जा करायचा. काम संपवून तो निघायचा तेव्हा किरर्र अंधार पडलेला असायचा. घनदाट जंगल, तो किर्र अंधार अन खडबडीत रस्ता, सोबत कोणी चिटपाखरू नसायचं, रस्त्याने सर्वत्र सामसूम असायची.
“आत्ता ही परिस्थिती, तर पावसाळ्यात काय होणारयं देव जाणे” यश स्वतःशीच बोलायचा. ड्रायव्हर ठेवायचा ही त्याने प्रयत्न करून पहिला पण कोणी टिकायचं नाव घेत नव्हतं. याच परिस्थितीत तीन महिने उलटले होते पण आणखी बारा महिने म्हणजे पूर्ण वर्ष बाकी होतं. कधी ते संपतात अन कधी मी अमेरिकेला जातो असं यशला झालं होतं. कारण यशची आई, मोठा डॉक्टर भाऊ, वाहिनी, त्यांचा मुलगा पुष्कर सगळेच अमेरिकेत होते. दादा आणि वाहिनीला तिथली सीटीझनशिप मिळाली होती, आई छोट्या पुष्करला संभाळण्यासाठी तिकडे गेली होती. तिलाही ग्रीनकार्ड मिळालं होतं. त्या सर्वांच्या आठवणीने यश व्याकूळ व्हायचा. रोज कँलेंडरवर दिवस मोजायचा. दिवस तसे बरे चालले होते पण गेल्या काही दिवसांपासून घडणाऱ्या विचित्र घटनांनी यश पुरता भांबावला होता. एके दिवशी यशला निघायला उशीर झाला किर्र अंधारात त्याची गाडी जंगलात शिरली अन एवढ्यात पाठीमागून गाडीला कोणीतरी जोरदार धक्का दिला. यशने चमकून मागे पहिलं तर एक भलं मोठं अस्वल गाडीवर चाल करून येत होतं. यशने ऍक्सलेटर जोरात दाबला, गाडी वेगात पुढे गेली. तसं अस्वल गाडीचा जोरात पाठलाग करू लागलं. रस्ता बरोबर नसल्याने गाडी काळजीपूर्वक चालवावी लागत होती. गाडीचा वेग कमी झाला कि अस्वल पाठीमागून धडक द्यायचं.
तास-दीडतास हा खेळ सुरु होता. जंगल संपत आलं अन समोर रत्नागिरी हायवे दिसू लागला तेव्हा अस्वलाने पाठलाग सोडला. यशची गाडी चालवून पुरती दमछाक झाली होती. सकाळी यशने गाडीची अवस्था पाहिली तेव्हा अस्वलाच्या धडकेने गाडीचा मागील पत्रा पुरता चेमटून गेला होता. थोडक्यात वाचलो म्हणत यशने सुस्कारा सोडला. त्यादिवशी पासून यश साईटवरून लवकर निघायचा पण पुन्हा एकदा असाच उशीर झाला. त्या दिवशी घनदाट जंगलात, किर्र अंधारात वाघिणीने तिच्या बछड्यांसह यशचा रस्ता अडवला होता. वाघीण आपल्या बछड्यांना घेऊन रस्त्यातच बसली होती. यश होर्न वाजवून बेजार झाला पण ती हलायचं नाव घेत नव्हती. शेवटी कंटाळून यश गाडीतच झोपला. पहाटे पहाटे केव्हातरी ती फॅमिली निघून गेली. या प्रकाराने यशला घनदाट जंगलाची किर्र अंधाराची अन वेड्यावाकड्या रस्त्याची भीतीच बसली.
पण कालची घटना जरा वेगळी होती. नेहमीप्रमाणे यशला निघायला उशीर झाला होता. आज समोर काय वाढून ठेवलंय याचाच विचार करत तो गाडी चालवत होता. एवढ्यात गाडीच्या काचेवर धपकन काहीतरी पडलं, अंधारात काय ते दिसलं नाही पण मनुष्याकृती असल्याचा भास झाला. आपण विचाराच्या तंद्रीत कुणाला तरी उडवलं हे यशच्या लक्ष्यात आलं. त्याने काचदिशी ब्रेक दाबून गाडी थांबवली. खाली उतरून पहिलं तर कुणीच नव्हतं. गाडीखालीही कुणीच दिसलं नाही. काहीतरी जनावर असेल असं विचार करून यशने तशीच गाडी दामटली.
सकाळी येताना परत त्याने आजूबाजूला निरखून पाहिलं, पण काहीच दिसलं नाही. रक्ताचे डागही नव्हते. घडलेला प्रकार अजबच होता. साईटवर आल्या आल्या बबन समोर आला. बबन हा साईटचा शिपाई, तो दिवसभर यशच्या सोबतच असायचा. यश सांगेल ते काम करायचा. थोडक्यात, तो यशचा सांगकाम्याच होता. गाडीचा फुटलेला काच बघून त्याने यशला विचारलं,
“काय सायबानु गाडी कुठं ठोकली ?”
त्याच्या बोलण्याने यशची तंद्री भंगली
“अं ? अरे काल जाताना कुणाला तरी उडवलं मी. पण कुणी दिसलंच नाही. प्राणी नव्हता, माणूसही नव्हता. काय होतं कोण जाणे ? अजबच प्रकार होता. मी खाली उतरून पाहिलं पण कोणीच नव्हतं.”
यशच्या बोलण्याने बबन चमकला. तो गाडीच्या जवळ गेला. त्याने फुटलेल्या काचाकडे निरखून पाहिलं आणि झटक्यात गाडीपासून दूर झाला. “देवा देवा रामा रामा रवळनाथा भोलेनाथा” असं बडबडायला लागला.
“काय झालं बबन? कसले मंत्र पुटपुटतोयस ?”
तरी बबनचं पुटपुटणं चालूच होतं.
“अरे काय झालं ते तरी सांगशील ?”
“सायबानु तुमची खैर झाली. कालचा प्रकार साधा नव्हता, ती भुताटकी होती. ती हडळ तुमच्यावर चालून आली होती. काल अष्टमीचा दिवस, या दिवशी ती जंगलात थयथय नाचते. येणाऱ्या जाणाऱ्याचा जीव घेते. नायतर जल्माचं भारावून सोडते. तुमची पुण्याई थोर म्हणून तुमी वाचलात.”
“चल रे, काही तरी बडबडू नको. या सगळ्या भाकड कथायेत. तुम्हा कोकणी माणसांना काहीतरी मनोरंजन लागतचं. त्यात भूत म्हणजे तुमच्या आपुलकीचा विषय. तुम्ही लोकांनी कोकणाला अगदीच बदनाम करून सोडलंय.”
“नाय सायबानु, रवळनाथाची शपत, खोटं नाय बोलत. वाटला तर फोरेष्टच्या सायबाला विचारा. त्यच्या माणसांचा गाडीचा काच अष्टमीलाच फुटला हाय.”
“गप्प बस. उगाच याच्या त्याच्या साक्षी काढू नकोस. उद्या शनिवार रविवार सुट्टी आहे. मला आजच काम अटपायचयं, पुन्हा रिपोर्ट्स मेल करायचे आहेत. तो लॉन्चरचा खलाशी आला का? लॉन्चर सुरु करा, आपल्याला samples घ्यायला आत समुद्रात साईटवर जायचंय.”
“सायबानु, तुमाला खोटा वाटत असेल तर हे बघा, त्या हाडळीनं तिची खूण सोडलीये इथं. हा बघा केसांचा पुंजका.”
तसा यश चमकला. त्यानं गाडीजवळ येऊन पाहिलं. फुटलेल्या काचामध्ये खरोखर लांब लांब केसांचा पुंजका अडकला होता.

क्रमशः

*काॅलगर्ल*

*(भाग २)*

“सायबानु तुमचं नशीब थोर! गाडीबाहेर उतरून पहिलं तरी तुमाला काय झाला नाय. त्या हाडळीनं झपाटला ना, तर माणूस पुरता कामातून जायचो. या पुढं काय बी झाला तरी गाडीबाहेर उतरायचा नाय. तुमाला रवळनाथाची आण हाय.”
ठीक ठीक म्हणत यश पुढच्या कामाला लागला. लॉन्चर समुद्रात निघाली. समुद्राच्या लाटा बोटीला धडकत. त्यामुळे बोट हळूच डूचमळे. समुदपक्षी मासे खाण्यास समुद्रावर घिरट्या मारत असत. हिरवी गर्द झाडी, ओळीत नारळाची झाडे, निळाशार समुद्र, मोठे नयनरम्य दृश्य होते. लॉन्चर पाणी कापीत समुद्रात शिरली. अंतर कापीत साईटवर आली.
“चला सायबानु, sample घ्यायचा ना?”
बबनच्या बोलण्याने यश भानावर आला. त्याच्या डोक्यातून हडळ अन केसांच्या पुंजक्याचा विषय जात नव्हता. दिवसभर तो त्याच तंद्रीत होता. फोरेस्ट ऑफिसरने ही फोनवर या गोष्टीला दुजोरा दिला. तसेच अशा घटनेमुळे दोन कर्मचार्यांच्या डोक्यावर परिणाम झाल्याचं सांगितलं. आणि काळजी घ्यायचा सल्ला दिला. बबनच्या बोलण्यात तथ्य होतं. यशला आता त्या रस्त्यानं प्रवास करणं अशक्य वाटू लागलं. त्यानं त्या दिवशीची रात्र चायनीज मित्रांसोबत कंटेनर मध्ये काढली. सकाळी तडकाफडकी रत्नागिरी गाठली आणि तातडीने अजयला फोन लावला.
यशची सगळी फॅमिली तर अमेरिकेत होती. भारतात जिवाभावाचा म्हंटल तर फक्त अजयच होता. त्याचा क्लासमेट, रुममेट, बेस्ट फ्रेंड.
“आज्या, कुठं आहेस? आज विकली ऑफ आहे ना? मी येतोय.”
“ये ना डार्लिंग, तुझ्यासाठी तर प्रत्येक दिवस विकली ऑफच आहे.”
यश फ्लॅटवर पोचला तोवर दुपार होत आली होती.
“या, या, प्रधान साहेब. आमच्या गरीबखाण्यात तुमचे स्वागत आहे. बोला काय सेवा करू तुमची?”
“बोलबच्चन बंद कर. काय अस्ताव्यस्त पसारा केलाय फ्लॅटमध्ये? अनु कुठं गेलीये? तिचा आज विकली ऑफ नाहीये का?”
“अरे ती बेंगलोरला conference साठी गेली आहे. आजच येतीये. मी तिला रिसीव्ह करायला airport ला चाललोय. चल येतोस?”
“तरीच म्हंटल, अनु असताना एवढी घाण करायची तुझी हिम्मत कशी झाली? मी इथेच थांबतो तू ये जाऊन.”
“यार जरा साफ-सफाई करून ठेव ना. नाय तर शिव्या खाव्या लागतील.”
“ठीकय ठीकय जा तू”
“thanks डार्लिंग. love you चल येतो.”
अजय गेल्यावर यशने फ्लॅट आवरायला सुरुवात केली. या आज्याचं सेट आहे यार, मुंबईत जॉब आहे, duplex फ्लॅट आहे. अनुजा सारखी कमावती live in पार्टनर आहे. आणि मी मात्र दूर कोकणात वाघ अस्वल, हडळ अन समुद्र यांच्यात अडकलो आहे.
डोअर बेल वाजली. यशने दरवाजा उघडला.
“hello innocent guy. How are you? थकलेला दिसतोयेस.” अनुजा यशला मिठी मारत म्हणाली.
“Hi अनु, कशी झाली conference?”
“bullshit, conferences तो आती-जाती रेहती है. तू बता? आजकाल निसर्गाच्या सानिध्यात असतोस, समुद्र वगैरे भारीये यार, तुझा सीन set ये.”
“प्रत्येकाला दुसऱ्याचीच बायको सुंदर वाटते अनु, मला तुमची लाइफ सेट वाटते, तुला माझी. बाकी काही नाही.” यश तिला पाण्याचा ग्लास देत म्हणाला.
“पण एकाची बायको अशी असते की ती सर्वांनाच सुंदर वाटत असते. तो तू आहेस. you know? इथं sea facing appartment ला ०२-०३ cr. मोजावे लागतात. तू तर रोजच तिथे जातोस.”
“बँकेचा कँशीअर दिवसभर पैश्यात खेळतो, म्हणून त्याला श्रीमंत थोडंच म्हणता येतं? Assumptions always becloud reality.”
“love you यार, तुझ्या metaphors ची मी फँन आहे. यश यार तू रायटर नाहीतर फिलोसॉफर हो, काय हे पेट्रोल वैगेरे.”
“बस बस, आता तेवढंच करायचं बाकी आहे.”
अनु फ्रेश होऊन आली तेव्हा हॉलमध्ये अजय अन यश बोलत बसले होते.
“मग, आज वीकेंड चा काय प्लान आहे?” अनु अजयला म्हणाली.
“घुमेंगे, फिरेंगे. नाचेंगे, गायेंगे, आईश करेंगे, और क्या? आज तो मौका भी है, दस्तूर भी है, और दोस्त भी है.
खूब जमेगा रंग, जब मिल बैठेंगे तीन यार,...... यश, अजय और अजय का प्यार.” असं म्हणत अजयने अनुच्या कमरेत हात घातला अन तिला जवळ ओढली, अनुने ही त्याला गालावर कीस केलं.
“मग यश, कुठे जायचं?”
“मला काय विचारतोस, अनुला विचार.”
“बॉम्बेमध्ये नाईट लाइफ एन्जॉय करायची असेल तर one and only ‘पब हार्बर’, fuck off बंगलोर, I miss बॉम्बे नाईट लाइफ. यश तुला चालेल ना?”
यशने फक्त मान डोलावली. यशची ती थंड reaction अजय अन अनुच्या नजरेतून सुटली नाही.
रात्री ‘पब हार्बर’ मध्ये सगळेच enjoyment च्या मूडमध्ये होते. सगळी पब्लिक टल्ली झाली होती. अनुने तर dance floor वर धिंगाणा घातला होता. अजयला तिला आवरता आवरता नाकी नऊ आले होते. तरी ती ऐकत नव्हती.
शेवटी अजय अन यशने तिला ओढतच काउचवर आणले. लिंबू पाणी पाजल्यावर ती जरा शुद्धीवर आली. यशच्या हातात रेडबुलचा टीन बघून ती वैतागली.
“यार यश, मी मुलगी असून रम पिते. आणि तू रेडबुल पितोस. शी...!!! मला तुझी लाज वाटते यार. रेडबुल फेकून दे, ही बिअर पी, करोना आहे यार.......इसके लिये तुम होस्टेलपे झगडते थे.”
“नको यार अनु... रात्री आईशी स्काईपवर बोलायचं आहे. प्लीज आज नको.”
“यार एक ग्लास बिअर....
..अपने भाभीकी respect के लिये इतना भी नही करेगा?” असं म्हणत ती उठायला गेली अन धडपडली. तिच्या आग्रहामुळे यशने एक ग्लास बिअर पिली.
“सिगरेट नही पियेगा........अपनी भाभीकी हातसे.........एक कश एक कश म्हणत तिने सिगरेट यशच्या तोंडाला लावली.” त्याने बळजबरीच एक कश घेतला.
“लव्ह यु डीअर” म्हणत अनुने यशच्या गालाची पप्पी घेतली अन परत डान्स फ्लोअर वर गेली.
x x x
रात्रीचे तीन वाजले होते. यश एकटाच हॉलमध्ये बसला होता. त्याने स्काईप सुरु केलं. आईला समोर बघून त्याच्या बैचन मनाला विसावा मिळाला.
“hello आई, कशी आहेस? तब्येत कशी आहे तुझी?”
“मी बरी आहे रे बाळा.....तू कसा आहेस?”
“मी मजेत...... मुंबईला आलो आहे..अजयकडे.”
त्यांच्या गप्पा सुरु होत्या. आईने यशला वेळेवर जेवण्यास सांगितलं. तब्येतीला जपायला सांगितलं. दादा वाहिनीही यशला बोलले. यश त्या सर्वांना खूप मिस करत होता. त्याला लगेचच अमेरिकेत जावेसे वाटत होते.
“हेलो यश चाचू, how are you?” यशचा चार वर्षाचा पुतण्या पुष्कर यशशी बोलत होता
“I am fine. how are you पुष्कर?”
“I am also fine. चाचू तू U.S ला कदी येणाल? next week मदे माजी फँन्सी द्लेस कोम्पितिशन आहे, मी त्यात मात्मा गांदी होनाले. तू ये ना प्लीज, आपण enjoy कलू. तू येणाल ना?”
“हो बाळा, मी नक्की येईल.”
“बाय चाचू....”
“बाय.”
यशच्या डोळ्यातून अश्रू ओघळले. त्या रात्री तो खूप रडला.
सकाळी यश, अनुजा, अजय ब्रेकफास्टसाठी बसले होते. यशचे रडून सुकलेले डोळे सर्व काही सांगत होते. अनुजाने अजयला खुणावले तसा अजय म्हणाला,
“काय झालं यश? काही प्रॉब्लेम आहे का?”
“नाही रे काही नाही, असं का विचारतोयस?”
“नाटक बंद कर आणि खरं सांग काय प्रॉब्लेम आहे ते?”
“खरंच काही नाही.”
“यश तू एवढा innocent आहेस, की तुझ्या मनातला प्रत्येक विचार तुझ्या चेहऱ्यावर लार्ज font मध्ये प्रिंट होतो. त्यामुळे खोटं बोलणं तुला जमत नाही, खरं सांग काय झालंय?”
“हो, आणि काल रात्री तू रडत होतास, हे तुझे डोळेच सांगतायेत..आणि दुसरी गोष्ट, हे कोकण-बिकन शी तुझा सीन जमत नाहीये. काय इश्यू आहे ते क्लिअर सांग.” अनुजा यशचा हात हातात घेत म्हणाली.
यशने त्या दोघांना आजपर्यंत घडलेली प्रत्येक गोष्ट सांगितली. तो सांगताना एवढा सिरिअस होता कि त्या दोघांना विश्वास ठेवण्यावाचून पर्याय नव्हता.
“तर मग यावर सोल्युशन काय?”
“सोल्युशन एकच आहे, मी जॉब सोडतोय, उद्याच resign देतोय.”
“क्काय? वेडा आहेस का? त्या फालतू हडळ का काय त्यासाठी तू जॉब सोडणार आहेस?
“माझ्याकडे दुसरा पर्याय नाहीये आज्या.”
“मूर्ख आहेस मग तू.....अक्कल मातीत गेलीये तुझी....अनु तू सांग यार याला समजावून.”
“आज्या तुला कळतंय का? मी कोणत्या सिच्युएशनमधून गेलोय ते? अरे दोनदा माझ्या जीवावर बेतलं होतं. उद्या जर बरं वाईट झालं तर कोण जबाबदार आहे?”
“काही होणार नाही. एक विथ लायसन्स रीवाँल्वर घेऊ. जे समोर येईल ते ठोकून टाकू. पुढंच पुढ बघता येईल.”
“उगाचच काही बडबडू नकोस, तुला परिस्थितीची कल्पना नाहीये.”
“हो का? तुला चांगलीच कल्पना आलीये. त्या फालतू हाडळीसाठी हा जॉब सोडणार आहे, अनु सांग यार याला समजावून...नायतर हा माझ्याकडून फटके खाईल.”
प्रकरण हातघाईवर आलं तसं अनु मध्ये पडली.
“एक मिनिट, एक मिनिट दोघेही शांत व्हा प्लीज. यश तुला जॉब सोडायचा आहे, अजय तू जॉब सोडायच्या oppose आहेस. लेट्स टेक pros and cons. अजय तू जॉब चे advantages सांग.”
१)​ या जॉबमुळे हा आपल्या बॅच मध्ये सर्वात आधी सेटल झालाय.
२)​ याला आज literally देशाच्या राष्ट्रपतीपेक्षा जास्त सॅलरी आहे.
३)​ एक वर्ष भारतात काढल्यावर हा लगेच अमेरिकेत जाईल.
४)​ आणि अमेरिकेत हा फॅमिली सोबत राहू शकेल.
“जॉब जर सोडला तर हा disturb होईल. पुन्हा दुसरा जॉब कसा असेल माहित नाही. एवढी सॅलरी मिळेल याची गँरंटी नाही मग अमेरिका तर दूरची गोष्ट आहे. त्यात अमेरिकेत नवीन सरकार आल्यापासून visa मिळणेही अवघड आहे. ग्रीनकार्ड तर विसराच! अमेरिका नाही तर फॅमिली नाही, फॅमिली नाही तर स्टेबल राहणार नाही, उलट आपल्या दोघांच्या डोक्याला ताप देत बसेल.” अजयने एका दमात सर्व सांगून टाकले.
“तेरी बात मे दम है बॉस! यश तू सांग, जॉब सोडल्याने तुझा काय फायदा होणार आहे?”
यश विचार करू लागला, पण फर तर फर हाडळीपासून सुटका एवढी एकच गोष्ट होती. आणि यासाठी एवढ्या सगळ्या गोष्टीवर पाणी सोडणं त्याला चुकीचं वाटू लागलं.

क्रमशः